Ode aan mijn dochter

Je was de mooiste baby, met je zwarte haartjes en groene kijkers. Je huilde regelmatig, speelde vaak alleen, je was een 'dromer', kon niet tegen veranderingen en harde geluiden. Toen je peutertje was draaide je altijd in je haartjes, je was al drie toen je naar de peuterschool ging. Naar de kinderdagopvang gaan lukte niet. Als kleuter was je de beste puzzelaar én 'blote koning-verhaaltjes', kon jij als de beste uit je hoofd navertellen. Op visite bleef je veilig op schoot, je wiegde jezelf in slaap en je deed het goed als alles in eenzelfde volgorde ging. Toen je naar de basisschool ging werd het lastig. Je kon niet meekomen en stond vaak alleen op het schoolplein. Werkstukken en boekbesprekingen waren helse opdrachten en op schoolreis wilde jij nooit mee. Vakanties waren sowieso niet jouw ding, als we weg gingen werd je ziek.

Ik hoorde voor het eerst over autisme toen je vier jaar oud was, alle informatie en hulp die er nu is, was er toen niet. Nog nooit had ik toen van ijsbergtheorieën, triple C of van de NVA gehoord. Op autisme rustte nog een taboe en als je een meisje had met kenmerken werd dat weggehoond onder het mom van: "Ze speelt toch niet voortdurend met treinen?"
Daar moest je het als bezorgde ouder mee doen. Toen mijn dochter 9 jaar werd, kregen we de diagnose; Zwakbegaafd, Autisme en ADHD kenmerken. En dat was het, we konden naar huis met die wetenschap. Nul nazorg of uitleg.

Ook ik was ooit die overbezorgde moeder, die bij onbegrepen gedrag als slechte opvoeder werd weggezet, een moeder die bij schoolgesprekken niet werd gehoord, of die moeder waar ze tegen zeiden: "Ach laat haar maar een weekje bij ons logeren, dan is het wel over." Mijn strijdlust om het voor alle ouders en kinderen, die met dit bijltje hakken, een beetje beter te maken werd hiermee aangewakkerd.
Ik stapte zelf in de zorg, leerde er enorm veel. Ik maakte zelf weekprogramma's, schreef een werkboek voor mijn dochter, werd lid van de NVA en deed een cursus.
Wij leerden samen accepteren, door schade en schande werden we wijzer; soms door er lekker tegenaan te trappen (het was niet altijd gemakkelijk) maar ook door er in te berusten én te groeien.🍀🥰❤

Inmiddels is mijn dochter 29 én zelf moeder. Dit laatste was iets waar ik als moeder erg over in heb gezeten. Gaat dít wel goed komen? Ik heb geleerd om naast haar te blijven staan, zonder er over te oordelen én te kijken naar haar behoeften. Zelf heeft ze uiteindelijk vrijwillig de keuze gemaakt (hoe knap!) om haar zoontje door pleegouders op te laten voeden.
Ze blijft betrokken als biologische mama en geniet hier met volle teugen van. Iedere woensdag halen en brengen we onze kleinzoon. Bij de kleine man ziet ze nu zelf dat hij hecht aan vaste structuren en gewoonten en ze handelt hiernaar. Voor haar is dit alles o zo herkenbaar. 🥰👍

En wij, wij hebben er een geweldige kleinzoon bij. Label of niet, hij zit in ons hart, net als zij.❤
En...hij kan al heel goed 'klessebessen', tellen, blokken stapelen, stickers plakken, bellenblazen én ja heel, heel soms speelt hij ook met treinen.😉

Nog altijd zet ik mij - naast mijn eigen coachingspraktijk - in voor mensen met autisme en hun netwerk. Dankbaar🙏 ben ik voor wat er inmiddels is veranderd en verbeterd in de zorg. Al zijn we er nog niet, zorg blijft maatwerk én denken in mogelijkheden... Een diepe buiging voor alle professionals, vrijwilligers én ervaringsdeskundigen die zich inzetten om de zorg autismevriendelijker te maken!

Proud mom & granny💛💙

#ode #dochter #autisme #scauting #autismecafeassen #nva #fann #eva #vab #autismedigitaal #pas #balans #lvb #meesamen #aendrenthe
#autismenetwerkennederland  #autismeenvrouwen #mikkiko
#autistisch #autisme #autismebijvrouwen #autismespectrumstoornis #mentalegezondheid #ervaringsdeskundigen #adhd #vrouwenmetautisme #autofthebox  #neurodiversiteit  #andersgaatook  #persoonlijkeontwikkeling #persoonlijkegroei #autist #autism #ass #luisteren #accepteren