Ik schreef een boek over kaal worden. Over alopecia. Over hoe het is als je haar besluit een enkeltje Bermuda-driehoek te nemen en niet meer terugkomt. Het schrijven voelde helend: Dit is wie ik ben, zonder haar, en dat is helemaal oké.
Ik deed iets stoers (vond ik zelf): Ik liet mijn kale hoofd tatoeëren. Ik koos voor Micro Haar Pigmentatie, een stoppelkapsel, een ontwerp dat mijn koppie eerde. Want als je haar je in de steek laat, moet je toch íets.
En toen… toen gebeurde er iets onverwachts. Mijn haar begon terug te groeien! Ook op plekken waar ik helemaal geen enkele haar meer had...
Alsof mijn haar dacht: “Oh, wacht eens even, nu ze ons niet meer nodig heeft, komen we massaal terug!”
Ik was natuurlijk dankbaar. Maar eerlijk? Ook was ik een beetje in de war. Ik had net een boek geschreven over kaal zijn! Ik voelde me bijna een bedrieger richting mijn lotgenoten. Alsof ik in de club van kale helden zat en ineens stiekem m’n lidmaatschap had opgezegd.
Ik bén nog steeds iemand die weet hoe het voelt om kaal te zijn. Om in de spiegel te kijken en te denken: oké, dit is mijn nieuwe ik. Dat stuk draag ik altijd mee, haar of geen haar.
En ja, ik geniet van mijn teruggekeerde kapsel. Met soms wel een vleugje schuldgevoel.
Mijn verhaal verandert niets aan de pijn van lotgenoten, misschien kan het hoop of perspectief bieden: Dat het leven onvoorspelbaar is, dat onze lichamen soms verrassingen in petto hebben en dat we in elke fase – kaal of niet – mogen zoeken naar manieren om onszelf te omarmen...
Liefs, Mira
P.S. de dermatoloog gaf aan dat het mogelijk is dat door de microhaarpigmentatie mijn haargroei is aangewakkerd.
Reactie plaatsen
Reacties